از زمانی که رخت در دل من خانه نمود      
 چشم من مست و دلم واله و دیوانه نمود

گلِ گلزار جمالت که به چشمم بشکفت       
مژه هایم ز طرب رقص چو پروانه نمود! 

گاهگاهی که نگاهم به نگاهت نگریست      
کار صد جرعه شراب و میِ میخانه نمود 

جلوه ها کرده ای ای دوست به هرسو نگرم   
جلوه هایت همه جا مسجد و بتخانه نمود 

ای که زیبایی تو برتر از اندیشه ما  
پرتوی از رخت، افکار من افسانه نمود 

هر چه گویم نشود ذره ای از وصف رخت    
آب دریا که توانست که پیمانه نمود؟!